Week van de Zorg, dat staat garant voor 7 dagen vol verhalen over hoe dagelijkse kleine handelingen uit de zorg, in de kwetsbare momenten van een mensenleven het verschil kunnen maken. Echter is het vaak ook een moment om uiting te geven aan de verschillende aspecten van De Witte Woede, waar het dalende respect voor de vrouwen en mannen van de zorg, de onmenselijke werkdruk en ja… de gebrekkige verloning, steeds weer worden geventileerd.
De problemen van de relatief kleine groep kinesitherapeuten, zijn echter vaak verkeerd en/of onderbelicht in deze. Ja er waren de berichten begin vorig jaar over het verwerpen van de “conventie” en de acties voor een eerlijker honorarium. Maar de complexiteit van het dossier en onvermogen van onze beroepsvereniging om een coherente soundbite te vormen, zorgde dat de ganse problematiek werd gepersifleerd als een kleinzielig dispuut over de (forfaitaire) verplaatsingsvergoeding van 0,36€/huisbezoek.
De problemen in de kinesitherapie, deels eigen makelij, deels onbegrip, deels bewuste beleidskeuzes, zijn echter veel groter dan dit symbooldossier. Als relatief jong (verwetenschappelijkt) beroep modderen we nog te vaak aan in een schemer van pseudowetenschappelijke therapieën en bedenkelijke effectiviteit. Het werkveld is verdeeld, de publieke opinie ziet ons nog steeds als “masseurs”,…. Deze “maatschappelijke waarde” vertaalt zich in een honorarium dat nog dateert uit de tijd dat de basisopleiding 3 jaar was en kinesitherapeuten 3 tot 4 patiënten per half uur behandelden. Vandaag de dag studeren enkel nog 5 jarige universitaire masters af, waarvan vele nog een 6e of zelfs 7e specialisatie jaar afronden alvorens ze in ziekenhuizen of privé praktijken minimum 30 minuten individuele zorg (verplicht) gaan toedienen conform de recentste wetenschappelijke inzichten, aan hetzelfde “loon” als de “gordijntjeskinesist” van toen.
Het correct toepassen van onze kennis en kunde komt echter met een prijskaartje. Actueel loopt er aan de UAntwerpen een master proef die probeert te achterhalen of de Belgische kinesitherapiepraktijken beschikken over de infrastructuur nodig om, de in wetenschappelijke literatuur aangeduide effectieve therapieën, te kunnen aanbieden. Ik kan u nu reeds verzekeren dat de resultaten beschamend zullen zijn. 22,26€ (het conventietarief van de voorbije 5jaar) is nu eenmaal onvoldoende om de investeringen in materiaal en kennis te kunnen doen die nodig zijn om de Belgische kinesitherapie de 21ste eeuw binnen te loodsen, laat staan ze op het niveau te brengen van de ons omringende landen anno 2020.
De tijd is dan ook gekomen dat de maatschappij beslist wat ze wil doen met de 22.000+ kinesisten die ons land telt. Dit beroep kan meer zijn dan gesubsidieerde wellness, het kan de sleutel zijn voor het beheersen van medische overconsumptie, het reduceren van het aantal langdurig zieken, de vergrijzing, algemene kwaliteit van leven, en zo veel meer…! Willen we de prachtige knowhow en vaardigheden die de kinesitherapie te bieden heeft gebruiken, of kiezen we ervoor om het budget van bijna 1miljard euro te laten verdampen, omdat het ons aan visie ontbreekt om een werkbaar budget, werkbaar wettelijk kader en nieuw publiek gezicht te creëren.
Dierbaar België, aan u de keuze.
